Sinizm

Herkesin her şey için fikri var.

Yaptığınıza, söylediğinize ya da sadece zihninizden geçenlere bile müdahale mevcut.

Diğerleri hep akıllılar, haklılar, bilgeler!

Bir iş görüşmesinde nasıl davranacağınızı onlar bilirler.

Ne giyeceğiniz, hangi sorulara ne cevap vereceğiniz hazır paket halinde servis edilir.

Bu kalıbın dışına çıkınca direk tepki gelir;

-Keşke öyle cevap vermeseydin,

-Kendini anlatırken başka bir yeteneğini ön plana çıkarsaydın,

-O şirkette çalışmak çok kıymetliydi, böyle zaten seni işe almazlar!

Peki, o sırada sorulanlar, karşınızdakinin küçük dağları yaratmış tavrı ve mülakatı yapanın amacının işe almak değil de yıldırmak olduğunu fark etmişsek ne olacak!

Hiçbir zaman “kendiniz olmak” değer görmez, her şey bir oyundur ve kuralına göre oynanmalıdır.

Altın kurallardan biri de sessiz durmak, standartları bozmamaktır!

Neden bu kadar önemsiyoruz bunları? Tüm bu kurumları, kurum içi unvanları, işler karşılığı verilen ücretleri insanlar oluşturmamış mıydı?

Nedir bu derin kabulleniş?

Sadece çalışmak değil, toplum yaşantısı da bu şekilde! 

İnsanlar, tarafından yok edilmekten korktukları robotlara çoktan dönüştüler.

Küçükken çizgileri taşırmadan boyamayı öğrendik. Resimde güneşin sarı, gökyüzünün her daim mavi olması gerektiğini kabullendik. Böylece fikirleri söylemenin ne kadar yersiz olduğunun bilincine vardık.

Okulda, iş yerinde, toplumda itiraz edemiyoruz.

Kısacası sessizleşiyoruz ve sinizme yol açıyoruz!

Bunun nedenleri ve tabii ki kişilere, kurumlara ve topluma büyük maliyetleri var.

Sinizm içindeki bireylerin; zor beğenen, her şeyi eleştiren, içinde bulundukları her topluluk için kötü düşüncede olan, menfaatlerinin peşinden koşan oldukları belirtiliyor. Bireysellik ön plana çıkıyor.

Toplumsal olarak bazı meslek grupları ve sınıflar; içinde bulundukları durumlara karşı kendilerini kapatıyor, duymuyor, görmüyor. Ters giden durumlara aslında müdahale edebilecekken, içine düştükleri umutsuzluk onları bireysel davranmaya itiyor.

Toplumları bu hale getirenler ve bu durumdan çıkılamaması aynı gruplar yüzünden oluyor!

İşletmelerde de bu şekilde. Çalışanların; yöneticilerine, iş arkadaşlarına karşı oluştukları olumsuz tutumlar, davranışlara, söylemlere ve çalışma performansına yansıyor. Saati geldiğinde masasının başında hazırda bekleyen ama gün içinde iş akışının hayati süreçlerine müdahale etmeyen, olan biteni sessizce izleyen çalışanlar izole bir şekilde emekli olacakları yaşı bekliyorlar.

Yaratıcılıkları, yetenekleri körelmiş, işletmelere de kendilerine de kötülük yapanlar azımsanmayacak kadar da fazlalar. Sinizm felsefesine bir göz atarsanız bu kişilerin makyavelist* olduğu iddiası bile mevcut.

Bu durum büyük maliyetler doğuruyor. Bireysel olarak; iş tatmininin düşmesi, performansın azalması, buna bağlı olarak devamsızlıkların artması belki ücrette kesinti ve işten çıkarılma. Ayrıca psikolojik ve fiziksel sorunlar. Bunun karşılığında işletmeler için; nitelikli “fakat mutlu edilememiş” iş gücünün kaybı, verimlilik azalması, örgüt içi huzursuzluk vb.

Buraya kadar kim suçlu diye düşündüğünüzde; sinizm politikası içinde kendini geri çekenler gibi geliyor olabilir size.

Ama neden bu hale geliyor bireyler ve toplum?

Hızla yabancılaşıyoruz, sanıyorum bunda da hemfikiriz. Yaptığımız işlere, arkadaşlarımıza, ülkede olup bitene, bazen kendi ailemize. Hızla uzaklaşıp kabuğumuza çekilip, bireyselleşmek istiyoruz.

Çünkü aynalama yaptık, ne gördüysek onu yansıttık.

Sevmediğimiz işlerde çalışmak zorunda kalıyoruz, sırf orası iyi dediler diye istemediğimiz okullarda ve bölümlerde okuyup mutlu olmak için güdüleniyoruz.

Tam bir fikrim var derken, bir üstünüz gelip sizi bastırıyor, farklı bir söyleminiz varsa toplum sizi susturmak için çalışıyor.

Sonra sessizleşip, sinmeye başlayınca makyavelist oluyoruz! Güzelmiş!

Beyin çabaladıkça gelişiyor!

Arada konuşmayı deneyin!

***

*Makyavelist: hedeflerine ulaşmak için başkalarını manipüle eden, çıkarları için her yolu mübah sayan kişilik özelliği.