Son yorumu yapan bizimkilerden biri, nihai noktayı koydu.
“Aile can demek, Aile ocak demek. Aile bir bütünün parçaları demek. Aile ulu bir yurt demek. Aile devlete giden yol demek”
“Yüz kitabı ya da tıraş” diyelim. Sosyal medyada içeriği zülfüyare dokunmayan resimlere ve yazılara yorumlar ve beğeniler daha kolay yapılıyor.
Bazı paylaşımlarda yorum ve beğeni yapılmasa da sıkı takipçilerinizi görüyorsunuz.
Memleketim Konya’ya annemi ziyaret etmek ve bir yakın dostumun düğününe katılmak üzere gittim. Annemi, kardeşimi ve yakın dostlarımı gördüm. Gençlik yıllarımızdan gelen bir bağ ile dostlarımızın küme küme yanyana durduklarını gördüm. Ama herkes doğruyu söylese de siyaseten ayrı yerlerde durup güçlerini kaybetmişler.
Eşimin memleketine Karadeniz’e gittim, belediye başkanı dışında eskilerden kimse kalmamış. Karadeniz’in Ereğli’si tam bir Avrupa şehri. Parkları bakımlı, sokakta sigara içen neredeyse yok. Çekirdek yiyen de yok. İnanmayacaksınız ama yerde atık su şişeleri ve plastik torbalar da yok. Ankara’da ise uzun dostlukların üzerine kurulmuş arkadaşlarımı ve ailenin bir parçası olarak gördüğüm gençlerle bir araya geldim. Konya’daki düğünün tersi bir düğüne katıldım. Sonradan tanışan insanların farklı noktada olsalar da siyaseten yan yana olduklarını ve güç merkezi oluşturduklarını gördüm.
Gelelim aile fotoğrafına.
Onlar uzaktaki yakınlarımızın yakınlara gelmeleri, bizim ise uzağa gittikden sonra Ankara’ya dönmemizle çekilen kâğıda düşen gölgedir.
Gagauz Türkleri.
Gagauzlar bu yıl “Gagauz Yeri Bölgesinin” kuruluşunun otuzuncu yılını kutluyorlar. Toprak bütünlüğü olmayan, otuz yılda “salam” gibi dilim dilim verilen hakları elinden alınan, dil birliğimiz olan Gagauz Türkleri için Türkiye canla başla beton döküyor, inşaat yapıyor. Romence eğitim verecek yatılı okullar, içinde Rusça eğitim verilen Anaokulları, Moskova ile sarmaş dolaş, Türkiye ile kardaş “primarlar”ı tatlı sert hizaya getirme gayretleri.
Hatta Kışlaev’e Cumhurbaşkanlığı Sarayı. Olsun.
Bu resim yukarıdaki resim değil.
Gidelim görelim, yiyelim içelim ve güzelleşelim resmi dışında bir resim yukarıdaki. Bir son haykırış:
“Sesimi duyan var mı!”
Çoktan telefonlar kapanmış. Kulaklar tıkanmış. Gözler kapanmış. Diller susturulmuş. Bilenler kenarda, çorbacılar meydanda.
Yok canım o kadar da değil!
Toros Dağlarının tepesinde yanan bir çıra var. Bucak’ta insanlar var ayakta.
Konya, İçel (Mersin), Afyonkarahisar, Bursa, Saraybosna, Ankara, İstanbul, Dobruca’nın Tekirgöl, Adana, Balıkesir, İzmir’den yorumlar aldım.
Pek güzel yorumlar. Nazar boncuğu takanlar, Allah birliğinizi bozmasın temennileri. Kul bozmazsa Allah niye bozsun birliğimizi. Yorulmazsak, kenara çekilip çalışmamazlık etmezsek kim nazar değecek.
Bir de bu ailemi Konya’da eşimin yakınları, Karadeniz’de benim akrabalarım olarak bilenler yok mu?
Şimdi de ailemin fertlerinin yaşadığı yerleri sadece resme beğenilerden yola çıkarak yazayım.
Sizlere daha iyi hizmet sunabilmek adına sitemizde çerez konumlandırmaktayız. Kişisel verileriniz, KVKK ve GDPR
kapsamında toplanıp işlenir. Sitemizi kullanarak, çerezleri kullanmamızı kabul etmiş olacaksınız.
En son gelişmelerden anında haberdar olmak için 'İZİN VER' butonuna tıklayınız.
Abdullah ULUYURT
Devlete Giden Yol: Aile Fotoğrafım
Son yorumu yapan bizimkilerden biri, nihai noktayı koydu.
“Aile can demek, Aile ocak demek. Aile bir bütünün parçaları demek. Aile ulu bir yurt demek. Aile devlete giden yol demek”
“Yüz kitabı ya da tıraş” diyelim. Sosyal medyada içeriği zülfüyare dokunmayan resimlere ve yazılara yorumlar ve beğeniler daha kolay yapılıyor.
Bazı paylaşımlarda yorum ve beğeni yapılmasa da sıkı takipçilerinizi görüyorsunuz.
Memleketim Konya’ya annemi ziyaret etmek ve bir yakın dostumun düğününe katılmak üzere gittim. Annemi, kardeşimi ve yakın dostlarımı gördüm. Gençlik yıllarımızdan gelen bir bağ ile dostlarımızın küme küme yanyana durduklarını gördüm. Ama herkes doğruyu söylese de siyaseten ayrı yerlerde durup güçlerini kaybetmişler.
Eşimin memleketine Karadeniz’e gittim, belediye başkanı dışında eskilerden kimse kalmamış. Karadeniz’in Ereğli’si tam bir Avrupa şehri. Parkları bakımlı, sokakta sigara içen neredeyse yok. Çekirdek yiyen de yok. İnanmayacaksınız ama yerde atık su şişeleri ve plastik torbalar da yok. Ankara’da ise uzun dostlukların üzerine kurulmuş arkadaşlarımı ve ailenin bir parçası olarak gördüğüm gençlerle bir araya geldim. Konya’daki düğünün tersi bir düğüne katıldım. Sonradan tanışan insanların farklı noktada olsalar da siyaseten yan yana olduklarını ve güç merkezi oluşturduklarını gördüm.
Gelelim aile fotoğrafına.
Onlar uzaktaki yakınlarımızın yakınlara gelmeleri, bizim ise uzağa gittikden sonra Ankara’ya dönmemizle çekilen kâğıda düşen gölgedir.
Gagauz Türkleri.
Gagauzlar bu yıl “Gagauz Yeri Bölgesinin” kuruluşunun otuzuncu yılını kutluyorlar. Toprak bütünlüğü olmayan, otuz yılda “salam” gibi dilim dilim verilen hakları elinden alınan, dil birliğimiz olan Gagauz Türkleri için Türkiye canla başla beton döküyor, inşaat yapıyor. Romence eğitim verecek yatılı okullar, içinde Rusça eğitim verilen Anaokulları, Moskova ile sarmaş dolaş, Türkiye ile kardaş “primarlar”ı tatlı sert hizaya getirme gayretleri.
Hatta Kışlaev’e Cumhurbaşkanlığı Sarayı. Olsun.
Bu resim yukarıdaki resim değil.
Gidelim görelim, yiyelim içelim ve güzelleşelim resmi dışında bir resim yukarıdaki. Bir son haykırış:
“Sesimi duyan var mı!”
Çoktan telefonlar kapanmış. Kulaklar tıkanmış. Gözler kapanmış. Diller susturulmuş. Bilenler kenarda, çorbacılar meydanda.
Yok canım o kadar da değil!
Toros Dağlarının tepesinde yanan bir çıra var. Bucak’ta insanlar var ayakta.
Konya, İçel (Mersin), Afyonkarahisar, Bursa, Saraybosna, Ankara, İstanbul, Dobruca’nın Tekirgöl, Adana, Balıkesir, İzmir’den yorumlar aldım.
Pek güzel yorumlar. Nazar boncuğu takanlar, Allah birliğinizi bozmasın temennileri. Kul bozmazsa Allah niye bozsun birliğimizi. Yorulmazsak, kenara çekilip çalışmamazlık etmezsek kim nazar değecek.
Bir de bu ailemi Konya’da eşimin yakınları, Karadeniz’de benim akrabalarım olarak bilenler yok mu?
Şimdi de ailemin fertlerinin yaşadığı yerleri sadece resme beğenilerden yola çıkarak yazayım.
Komrat, Amsterdam, İstanbul, Denizli, Afyon Karahisar, Kerkük, Konya, Saraybosna, Yenipazar, İpek, Almatı, Köstence, İzmir, Eskişehir, Ankara, Türkmendağı, Rize, Balıkesir, Prizren, Gostivar, Vrapçişte, İçel, Adana, Türkistan’ın doğusu, Kongaz, Issıkgöl, Bişkek, Priştine, Deliorman, Kıpçak, Samsun, Kayalar, Bursa, Kırım, Rojay, Selçuk, Trakya’nın batısı, Manisa, Diyarbakır, Yalova, Akkerman, Karabaş, Edirne, Razgrat, Moskova, Lefkoşa, Piriştine, Sivas, Elazığ, Adana, Osmaniye, Hasança, Tokat, Çeşmeköy, Kırcaali, Üsküp, Konçe.
Ya işte öyle!
Size kalan noktaları birleştirmek.
Bu saydığım yerlerde,
Kıyılarda köşelerde,
Ovalarda tepelerde,
Bizim ismimiz okunur,
Okumasını bilene.
Bizim bayrağımız dokunur,
Görmesini bilene.
Türkçe Türkülerimiz söylenir,
Duymasını bilene.
Alın size aile fotoğrafı.
Kalın sağlıcakla.