Kurtuluş Savaşı, Türk bağımsızlık savaşıdır. Son Osmanlı kurmay sınıfının müthiş direnişi ve yıllardır süregelen ‘ricad’ın durdurulması ve bugünkü Türk devletini kurmasıdır.
Çalışkanlık ve zekanın ürünüdür.
Az kayıpla önce “yaşamak” ilkesini hayata geçirmesidir.
Anadolu coğrafyasında nice şehitle birlikte, bir anda toparlanıveren ve bozkırda karşılarına çıkan Türk ordusu karşısında nere geldiklerini bilmeyen “yabancıların” yattıklarını unutmayalım.
Kurtuluş Savaşı, Enver Paşa’nın heyecan ve yok oluş karşısında heyecanla “ne yapabiliriz” ve “başarmalıyız” desteksiz haykırışına karşı verilen cevaptır.
Bu savaşı veren kadroya düşmanlık besleyenlerin kimi sevdikleri farklı olsa da Anadolu insanını sevmedikleri ortada…
***
24 Temmuz 1923 Lozan Antlaşmasının 99. yıldönümü…
Lozan Antlaşmasını, ilgili müzakere metinleri ve haberleşme metinlerini okumayanların “gizli maddelerin açıklanmasını” bekledikleri şu günlerde hayaller akılla beslenmiyor.
Varsa yoksa ben…
Ahmet Mete’nin cenazesine gitim.
Dönüşte İpsala Hudut Kapısı’nın Yunan tarafında dokuz saat bekletilen vatandaşlarımızın isyanına şahit oldum.
Ahmet Mete’nin cenazesine gidemeyen, istenmeyen ilan edilen bürokratlarımız oldu.
Lozan Antlaşması 24 Temmuz’da imzalandı. Sadık Ahmet bugün herkesin kabul ettiği şüpheli kaza ile 24 Temmuz’da öldürüldü. Asansörüne “en iyi Türk ölü Türktür” yazılan Ahmet Mete, temmuzda öldü(rüldü).
Adamı kanser ettiler kanser!
Kanser edenlerin bir çoğu oradaydılar.
Omurtag Paşa’nın Bulgaristan’da soydaşlara yapılan haksız müdahaleler dolayısıyla manevra adı ile Filibe önlerine kadar geldiğinde Bulgar Kralının alel acele Mustafa Kemal Atatürk’ü arayıp “ekselansları Türkiye Cumhuriyeti Bulgaristan’a savaş mı ilan ettiler” sorusuna “çocuklar yollarını kaybetmiştir” cevabı ile mesajın yerine ulaştığı günler aklımdan çıkmıyor.
Türk Dünyası ve Türklük kaygısı olanların Atsız’ı bilmemesi mümkün değildir. Haritaların doğuda kalemle değil süngülerle çizileceğinin bilinmesi gerekir. Lozan’da “Ege” isminin bile kabul edilmediği “Adalar Denizi” olarak yazıldığı günlerden bugüne geldik.
***
Kurtuluş Savaşı’nın hemen sonrasında Cumhuriyet “yaşatmak” üzerine yoğunlaştı. Balkan Paktı ve Sadabat Paktı, İkinci Dünya Savaşı öncesinde dostlarımızı yaşatmak için kuruldu.
Dostlarımız yaşamayı değil ölmeyi tercih etti.
Gençlerimiz bugün işsiz, ümitsiz, çoğu bulabildiği ilk fırsatta ülkeyi terk ediyor ama yetim bırakılmadılar.
Anadolu bozkırında çoban ateşleri yanıyor. Gelecekler, üşümeden, kaybolmadan gelecekler.
Balkan’a çok yakında barış gelecek. Savaş çığırtkanları, okyanus ötesinden destekçileri geldikleri gibi gidecekler.
Yunanistan, Bulgaristan, Türkiye korkusuzca zarar gelmeyeceğinden emin kapıları açacaklar.
Çok yakında insanlar kapıda kalmayacak.
Yorum Ekle
Yorumlar
Sizlere daha iyi hizmet sunabilmek adına sitemizde çerez konumlandırmaktayız. Kişisel verileriniz, KVKK ve GDPR
kapsamında toplanıp işlenir. Sitemizi kullanarak, çerezleri kullanmamızı kabul etmiş olacaksınız.
En son gelişmelerden anında haberdar olmak için 'İZİN VER' butonuna tıklayınız.
Abdullah ULUYURT
Kapıda kalmak
Kurtuluş Savaşı, Türk bağımsızlık savaşıdır. Son Osmanlı kurmay sınıfının müthiş direnişi ve yıllardır süregelen ‘ricad’ın durdurulması ve bugünkü Türk devletini kurmasıdır.
Çalışkanlık ve zekanın ürünüdür.
Az kayıpla önce “yaşamak” ilkesini hayata geçirmesidir.
Anadolu coğrafyasında nice şehitle birlikte, bir anda toparlanıveren ve bozkırda karşılarına çıkan Türk ordusu karşısında nere geldiklerini bilmeyen “yabancıların” yattıklarını unutmayalım.
Kurtuluş Savaşı, Enver Paşa’nın heyecan ve yok oluş karşısında heyecanla “ne yapabiliriz” ve “başarmalıyız” desteksiz haykırışına karşı verilen cevaptır.
Bu savaşı veren kadroya düşmanlık besleyenlerin kimi sevdikleri farklı olsa da Anadolu insanını sevmedikleri ortada…
***
24 Temmuz 1923 Lozan Antlaşmasının 99. yıldönümü…
Lozan Antlaşmasını, ilgili müzakere metinleri ve haberleşme metinlerini okumayanların “gizli maddelerin açıklanmasını” bekledikleri şu günlerde hayaller akılla beslenmiyor.
Varsa yoksa ben…
Ahmet Mete’nin cenazesine gitim.
Dönüşte İpsala Hudut Kapısı’nın Yunan tarafında dokuz saat bekletilen vatandaşlarımızın isyanına şahit oldum.
Ahmet Mete’nin cenazesine gidemeyen, istenmeyen ilan edilen bürokratlarımız oldu.
Lozan Antlaşması 24 Temmuz’da imzalandı. Sadık Ahmet bugün herkesin kabul ettiği şüpheli kaza ile 24 Temmuz’da öldürüldü. Asansörüne “en iyi Türk ölü Türktür” yazılan Ahmet Mete, temmuzda öldü(rüldü).
Adamı kanser ettiler kanser!
Kanser edenlerin bir çoğu oradaydılar.
Omurtag Paşa’nın Bulgaristan’da soydaşlara yapılan haksız müdahaleler dolayısıyla manevra adı ile Filibe önlerine kadar geldiğinde Bulgar Kralının alel acele Mustafa Kemal Atatürk’ü arayıp “ekselansları Türkiye Cumhuriyeti Bulgaristan’a savaş mı ilan ettiler” sorusuna “çocuklar yollarını kaybetmiştir” cevabı ile mesajın yerine ulaştığı günler aklımdan çıkmıyor.
Türk Dünyası ve Türklük kaygısı olanların Atsız’ı bilmemesi mümkün değildir. Haritaların doğuda kalemle değil süngülerle çizileceğinin bilinmesi gerekir. Lozan’da “Ege” isminin bile kabul edilmediği “Adalar Denizi” olarak yazıldığı günlerden bugüne geldik.
***
Kurtuluş Savaşı’nın hemen sonrasında Cumhuriyet “yaşatmak” üzerine yoğunlaştı. Balkan Paktı ve Sadabat Paktı, İkinci Dünya Savaşı öncesinde dostlarımızı yaşatmak için kuruldu.
Dostlarımız yaşamayı değil ölmeyi tercih etti.
Gençlerimiz bugün işsiz, ümitsiz, çoğu bulabildiği ilk fırsatta ülkeyi terk ediyor ama yetim bırakılmadılar.
Anadolu bozkırında çoban ateşleri yanıyor. Gelecekler, üşümeden, kaybolmadan gelecekler.
Balkan’a çok yakında barış gelecek. Savaş çığırtkanları, okyanus ötesinden destekçileri geldikleri gibi gidecekler.
Yunanistan, Bulgaristan, Türkiye korkusuzca zarar gelmeyeceğinden emin kapıları açacaklar.
Çok yakında insanlar kapıda kalmayacak.