Eğitimli-eğitimsiz milyonlarca anne-baba, çocuklarını eğitirken çoğu zaman bilerek veya bilmeyerek tehdide başvururlar.
Çocukluğumuzda hepimizin en sık duyduğu sonra da çocuklarımıza en sık söylediğimiz cümleleri hatırlayalım isterseniz.
“Yemeğini hemen bitir, bitirmezsen!” dedikten sonra ardına çeşitli tehditler sıralanır:
“Hasta olursun, seni doktora götürürüm iğne yapar, babana söylerim, seni parka götürmem…”
Sadece yemek mi?
Elbette ki hayır.
Neredeyse her konuda yaşarız bu vahim tabloyu.
Çabuk uyu, uyumazsan!
Uslu dur, durmazsan!
Çabuk sus, susmazsan!
Ağlamayı kes, kesmezsen!
Dişini fırçala, fırçalamazsan!
Eve gel, gelmezsen!
Ödevini yapmaya başlamazsan!
Televizyonu kapamazsan!
Üzerini kirletirsen!
Bilgisayarın başından kalkmazsan!
İlacını içmezsen!
Telefonla oynamayı sürdürürsen!
Tehdit listesi bu şekilde uzayıp gidiyor ve genellikle korkutmaya yöneliktir.
Bir kısmı da çocuğu sevdiği bir şeyden mahrum bırakma tehdidi içerir.
Burada durun ve kendinizin de bu sözleri söyleyip söylemediğinizi bir düşünün.
Normalde yapması gereken işleri hep bir şeylerden korkutularak veya sevdiği bir şeyden mahrum bırakılmak endişesiyle yapan bireyin psikolojisi ileride nasıl olur acaba?
Hiçbir anne-baba bunu yeterince düşünmez. Tek amaçları o an istedikleri şeyi çocuğa yaptırabilmektedir. Oysa bu tehditlerin çocukların geleceği açısından ne gibi bir etki yaratacağı hesaba katılmalıdır.
Örneğin arkadaşlarıyla oyna dalıp, eve geç kaldığı için babasına söylenerek, canına okunmakla eve getirilen bir çocuk, erişkin olduğunda yani artık ona kızacak bir babası kalmadığında akşamları evine zamanında gitme sorumluluğunu taşıyabilir mi?
Anne-baba bunu pek düşünmez.
Sevgili anne babalar!
Bir çocuğu sürekli tehdit ederek eğitmeye çalışmak yanlış bir yöntemdir.
Tehditle, iyi beslenme alışkanlığı, düzenli olma alışkanlığı, temizlik alışkanlığı veya planlı çalışma alışkanlığı kazanmış birini hayatımda hiç görmedim.
Tam tersine çocukluğunda tehditlerle bazı istekleri engellenen bireylerin büyüyünce bu yanlış davranışlara daha meyilli olacaklarını düşünüyorum.
Örneğin hep tehditle odasını toplaması sağlanan bir çocuk büyüyüp ebeveyn kontrolünden çıktığında sürekli dağınık olacaktır.
Çocuklarımızı sürekli tehditle eğitmeye çalışarak iyilik yaptığımızı zannederken aslında onlara kötülük yapmıyor muyuz?
Siz ne dersiniz?
Ebeveynler “o zaman ne yapalım?” sorusunu soracaklardır. Bir örnekle yol göstereyim:
Çocuğunuzu parka götürdünüz, sırada bekleyenler olduğu halde salıncaktan inmek istemiyor. Onu indirmek için “çabuk in yoksa bir daha seni parka getirmem” diyerek tehdit etmenin ona zerre kadar faydası olmaz.
Bunun yerine ona “Parka gelen diğer çocukların da salıncağa binme hakkı olduğunu, bu nedenle artık inmesi gerektiğini, beklerse sıra kendisine geldiğinde yeniden binebileceğini” söyleyerek salıncaktan indirmelidir.
Böylece çocuğunuza “eşitlik, adalet, başkalarının hakkına saygı, bir hakkı elde edebilmek için bekleme, sabretme, diğer bireylere saygı” gibi birçok güzel davranışlar kazandırmış olursunuz.
Lütfen çocuklarımızı tehdit etmeyelim!
Yorum Ekle
Yorumlar
Sizlere daha iyi hizmet sunabilmek adına sitemizde çerez konumlandırmaktayız. Kişisel verileriniz, KVKK ve GDPR
kapsamında toplanıp işlenir. Sitemizi kullanarak, çerezleri kullanmamızı kabul etmiş olacaksınız.
En son gelişmelerden anında haberdar olmak için 'İZİN VER' butonuna tıklayınız.
Ali ERZİNCANLIOĞLU
Evlatlarınızı tehdit ile eğitmeyin!
Eğitimli-eğitimsiz milyonlarca anne-baba, çocuklarını eğitirken çoğu zaman bilerek veya bilmeyerek tehdide başvururlar.
Çocukluğumuzda hepimizin en sık duyduğu sonra da çocuklarımıza en sık söylediğimiz cümleleri hatırlayalım isterseniz.
“Yemeğini hemen bitir, bitirmezsen!” dedikten sonra ardına çeşitli tehditler sıralanır:
“Hasta olursun, seni doktora götürürüm iğne yapar, babana söylerim, seni parka götürmem…”
Sadece yemek mi?
Elbette ki hayır.
Neredeyse her konuda yaşarız bu vahim tabloyu.
Çabuk uyu, uyumazsan!
Uslu dur, durmazsan!
Çabuk sus, susmazsan!
Ağlamayı kes, kesmezsen!
Dişini fırçala, fırçalamazsan!
Eve gel, gelmezsen!
Ödevini yapmaya başlamazsan!
Televizyonu kapamazsan!
Üzerini kirletirsen!
Bilgisayarın başından kalkmazsan!
İlacını içmezsen!
Telefonla oynamayı sürdürürsen!
Tehdit listesi bu şekilde uzayıp gidiyor ve genellikle korkutmaya yöneliktir.
Bir kısmı da çocuğu sevdiği bir şeyden mahrum bırakma tehdidi içerir.
Burada durun ve kendinizin de bu sözleri söyleyip söylemediğinizi bir düşünün.
Normalde yapması gereken işleri hep bir şeylerden korkutularak veya sevdiği bir şeyden mahrum bırakılmak endişesiyle yapan bireyin psikolojisi ileride nasıl olur acaba?
Hiçbir anne-baba bunu yeterince düşünmez. Tek amaçları o an istedikleri şeyi çocuğa yaptırabilmektedir. Oysa bu tehditlerin çocukların geleceği açısından ne gibi bir etki yaratacağı hesaba katılmalıdır.
Örneğin arkadaşlarıyla oyna dalıp, eve geç kaldığı için babasına söylenerek, canına okunmakla eve getirilen bir çocuk, erişkin olduğunda yani artık ona kızacak bir babası kalmadığında akşamları evine zamanında gitme sorumluluğunu taşıyabilir mi?
Anne-baba bunu pek düşünmez.
Sevgili anne babalar!
Bir çocuğu sürekli tehdit ederek eğitmeye çalışmak yanlış bir yöntemdir.
Tehditle, iyi beslenme alışkanlığı, düzenli olma alışkanlığı, temizlik alışkanlığı veya planlı çalışma alışkanlığı kazanmış birini hayatımda hiç görmedim.
Tam tersine çocukluğunda tehditlerle bazı istekleri engellenen bireylerin büyüyünce bu yanlış davranışlara daha meyilli olacaklarını düşünüyorum.
Örneğin hep tehditle odasını toplaması sağlanan bir çocuk büyüyüp ebeveyn kontrolünden çıktığında sürekli dağınık olacaktır.
Çocuklarımızı sürekli tehditle eğitmeye çalışarak iyilik yaptığımızı zannederken aslında onlara kötülük yapmıyor muyuz?
Siz ne dersiniz?
Ebeveynler “o zaman ne yapalım?” sorusunu soracaklardır. Bir örnekle yol göstereyim:
Çocuğunuzu parka götürdünüz, sırada bekleyenler olduğu halde salıncaktan inmek istemiyor. Onu indirmek için “çabuk in yoksa bir daha seni parka getirmem” diyerek tehdit etmenin ona zerre kadar faydası olmaz.
Bunun yerine ona “Parka gelen diğer çocukların da salıncağa binme hakkı olduğunu, bu nedenle artık inmesi gerektiğini, beklerse sıra kendisine geldiğinde yeniden binebileceğini” söyleyerek salıncaktan indirmelidir.
Böylece çocuğunuza “eşitlik, adalet, başkalarının hakkına saygı, bir hakkı elde edebilmek için bekleme, sabretme, diğer bireylere saygı” gibi birçok güzel davranışlar kazandırmış olursunuz.
Lütfen çocuklarımızı tehdit etmeyelim!