“Geçti!”

Çocukluğum Bergama sokaklarında geçti benim…

İki katlı evimizin merdivenlerinden defalarca yuvarlandığım, yokuşlardan koşa koşa inerken yüzüstü kapaklandığım günler…

Dizlerim sanırım hep yara bere içindeydi.

Kimi zaman burnumu kıracak kadar sert düşerdim.

Yerden her kalkışımda aynı yöne koşardım:

Eve, anneme…

Ağlayarak, üstüm başım toz toprak içinde, kimi zaman kanlar içinde kapıyı çalardım.

Annem beni karşısında o halde gördüğünde bir telaş, bir panik…

Ardından o paniğin yerini hemen tanıdık bir şefkat alırdı.

Önce yaralarımı temizler, başımı okşar, sonra usulca öper, “Geçti” derdi.

Yaralarım hâlâ sızlasa da “evet” derdim.

Çünkü o öpücük öyle bir şeydi ki sızıları katlanılır kılardı.

***

Ateşlendiğimde, dondurma vaadiyle iğne olmaya razı edendi o…

Çocuklukta hasta olmak, düşmek, kırılmak bile bir anlamda güvenliydi. Çünkü sonunda hep annemin eli, annemin sesi, annemin varlığı vardı.

Tüm sevgi dolu, şefkatli diğer anneler gibi…

Ve şimdi büyümüşken, düşmelerimizin yeri değişmişken; hayatta her yere kapaklandığımızda, o sesi hâlâ içimizde arıyoruz:
"Geçti!"

***

Anneler, hayatı öğreten ilk öğretmen, sevgiyi tanıtan ilk yürek, rüyaların ilk kahramanı…

Ve bazı kahramanlar pelerin takmaz; onlar önlük giyer, saçına aklar düşer, gözlerine yorgunluk çöker ama çocuklarına duyduğu sevgi asla eksilmez.

Anne olmak, bir unvan değil, ruhun en yüce hâli.

Her insan, bir annenin iç çekişinden doğar.
Ve her anne, çocuğunun kalbindeki ilk sığınaktır.

***

Bugün ‘Anneler Günü’.

Anneniz hâlâ hayattaysa, sarılın ona.

Varsa kırgınlıklar, bırakın.

Gidenin ardından duyulan pişmanlık, en ağır yüktür çünkü!

Ve eğer anneniz artık aranızda değilse, dua edin ona.

Çünkü evladın duası, annenin ardından en kıymetli hediyedir.

Bu vesileyle, başta kendi annem olmak üzere, evladını yüreğinde taşıyan, hayatta ya da hatıralarda yaşayan tüm annelerin ellerinden öpüyorum.

Anneler gününüz kutlu olsun.