“Gönül dedi ki çarp ağzına iki tane, gönül diyor ki…”
Gönül bu, diyor da diyor. Bitmiyor istekleri.
Bazen dozajını kaçırıyor. Çarpıyor, bölüyor, çıkarıyor. Arada sırada da topluyor.
Çocukken çok merak ederdim “gönül kim” diye.
Oldukça eli maşalı bir hatun olduğunu düşünürdüm.
“Vur ağzına iki tane” gibi söylemler hanımefendilerin ağzına yakışmazdı.
Yıllar sonra anladım ki, hepimizin içinde kadrolu bir gönül var.
Yüzleşemediğimiz korkularımız, paylaşamadığımız duygularımızın basın sözcüsü hep bu gönül!
Üstelik hiç birimiz onun kadar cesur değiliz. Kimseye de müdanası yok.
Ortalıkta görünmediği için de oldukça rahat.
En ıssız, ışık düşmeyen köşelerde yaşar, yerli yersiz ortaya çıkar.
Yumruğunuzu masaya vuramadığınız zamanlarda, sesiniz çıkmadıkça zaman zaman ayakkabılarının topuğuna bastığı ve tespih salladığı bile düşünülebilir muhteremin.
Ruhunuz girdaplarda yoğrulurken sizin yerinize efelenmesi de hep bu yüzdendir.
Gönlün karışmadığı iş yok çok şükür.
“Gönül ne kahve ister ne kahvehane, gönül ahbap ister kahve bahane”
Ahbap da istiyor haspa! Aynadaki suretiyle de yetinmiyor. Üstelik kahve de istiyor, ehl-i keyf.
Bazen başımızı alıp diyar diyar gezdiğimizde de, hiçbir zaman yalnız değiliz aslında.
Adı üzerinde ‘Gönül’lü!
Yıllar geçtikçe de gönlün cadaloz bir hatun olmadığı ortaya çıktı.
Erkeklerin de gönlü vardı. Ama verirdi, ama alırdı. Gönlü hep vardı.
Yalnız kalıp kapısını çaldığımızda yegâne dostumuz sadece oydu.
Dedikodu yapmaz, başından savmaz. Sağlam sırdaştır.
Hayatımızın iz düşümü olduğu için bizimle ilgili her şeyi bizden iyi bilir.
Yapmak isteyip yapamadıklarımızda devreye girer. Kabahat hep onundur.
Biz aslında hanım kız ya da iyi çocuğuzdur ama gönül ‘çarp’ demiştir.
Biz de hatır kıramadığımız için çarpıvermişizdir! Bize kalsa karıncayı incitmeyiz de… işte! Gönülle işbirliği yaparken, genelde olumsuz isteklerini yerine getirirken, daha bir aşk ve şevkle yaparız.
Bunları da söyler ama genelde böyle söylemleri halı altına süpürmek işimize gelir.
Aslında hep beraber iyiliğe kulak versek, iç sesimizi olumlu alanlarda daha çok dinlesek ne güzel olacak.
Gönül versek, gönül alsak ama içimizdeki ‘şiddet tellalı gönlü’ durdursak hiç fena olmayacak galiba.
Yorum Ekle
Yorumlar
Sizlere daha iyi hizmet sunabilmek adına sitemizde çerez konumlandırmaktayız. Kişisel verileriniz, KVKK ve GDPR
kapsamında toplanıp işlenir. Sitemizi kullanarak, çerezleri kullanmamızı kabul etmiş olacaksınız.
En son gelişmelerden anında haberdar olmak için 'İZİN VER' butonuna tıklayınız.
E. Gülhan AKBABA
Gönül diyor ki
“Gönül dedi ki çarp ağzına iki tane, gönül diyor ki…”
Gönül bu, diyor da diyor. Bitmiyor istekleri.
Bazen dozajını kaçırıyor. Çarpıyor, bölüyor, çıkarıyor. Arada sırada da topluyor.
Çocukken çok merak ederdim “gönül kim” diye.
Oldukça eli maşalı bir hatun olduğunu düşünürdüm.
“Vur ağzına iki tane” gibi söylemler hanımefendilerin ağzına yakışmazdı.
Yıllar sonra anladım ki, hepimizin içinde kadrolu bir gönül var.
Yüzleşemediğimiz korkularımız, paylaşamadığımız duygularımızın basın sözcüsü hep bu gönül!
Üstelik hiç birimiz onun kadar cesur değiliz. Kimseye de müdanası yok.
Ortalıkta görünmediği için de oldukça rahat.
En ıssız, ışık düşmeyen köşelerde yaşar, yerli yersiz ortaya çıkar.
Yumruğunuzu masaya vuramadığınız zamanlarda, sesiniz çıkmadıkça zaman zaman ayakkabılarının topuğuna bastığı ve tespih salladığı bile düşünülebilir muhteremin.
Ruhunuz girdaplarda yoğrulurken sizin yerinize efelenmesi de hep bu yüzdendir.
Gönlün karışmadığı iş yok çok şükür.
“Gönül ne kahve ister ne kahvehane, gönül ahbap ister kahve bahane”
Ahbap da istiyor haspa! Aynadaki suretiyle de yetinmiyor. Üstelik kahve de istiyor, ehl-i keyf.
Bazen başımızı alıp diyar diyar gezdiğimizde de, hiçbir zaman yalnız değiliz aslında.
Adı üzerinde ‘Gönül’lü!
Yıllar geçtikçe de gönlün cadaloz bir hatun olmadığı ortaya çıktı.
Erkeklerin de gönlü vardı. Ama verirdi, ama alırdı. Gönlü hep vardı.
Yalnız kalıp kapısını çaldığımızda yegâne dostumuz sadece oydu.
Dedikodu yapmaz, başından savmaz. Sağlam sırdaştır.
Hayatımızın iz düşümü olduğu için bizimle ilgili her şeyi bizden iyi bilir.
Yapmak isteyip yapamadıklarımızda devreye girer. Kabahat hep onundur.
Biz aslında hanım kız ya da iyi çocuğuzdur ama gönül ‘çarp’ demiştir.
Biz de hatır kıramadığımız için çarpıvermişizdir! Bize kalsa karıncayı incitmeyiz de… işte! Gönülle işbirliği yaparken, genelde olumsuz isteklerini yerine getirirken, daha bir aşk ve şevkle yaparız.
Döv, çarp, bağır, çemkir…
Bunlar daha cazip gelir bize nedense?
Oysa gönül “sev” der, “yapıcı ol” der, “paylaşımcı ol” der.
Bunları da söyler ama genelde böyle söylemleri halı altına süpürmek işimize gelir.
Aslında hep beraber iyiliğe kulak versek, iç sesimizi olumlu alanlarda daha çok dinlesek ne güzel olacak.
Gönül versek, gönül alsak ama içimizdeki ‘şiddet tellalı gönlü’ durdursak hiç fena olmayacak galiba.