Son gong vurduğunda!

Yılın son yazısına sıra geldi.

“Geldi geliyor” derken yine bir yılın daha süngüsü düştü işte. 

Gidenler, gelenlerle koskoca bir yıl daha eskidi, gitti. Ömer Hayyam’ın dediği gibi ‘’Vefasız dünya diye yakınıp durma;/Dünya elindeyken tadını çıkarsana!/ Herkese vefalı olsaydı dünya,/ Sıra mı gelirdi senin yaşamana?”

***

Mantık güzel.

Tabii ki birileri gidecek birileri gelecek ama giden biz olmasak mı sanki?

Sabahtan akşama kadar söylendiğimiz, ağıt yaktığımız dünya, nedense Azrail’in tırpanının parlayan ucu görününce kıymete biniyor.

Senaryo güzel ya da değil ya da kime göre güzel veya kötü?

O da belli değil.

Birikmiş çilelerimiz var.

Elimizde sarıp yumak yapsak da içerik değişmiyor.

***

Kar yağıyor.

Derin bir sessizlik var. En az bir karış kar var.

Olacak iş değil, kediler köpekler cirit atıyor.

Kuşlar da çırpı gibi ayaklarıyla üçgen izler bırakarak dümdüz karı bozarak ve beni çıldırtarak oradan oraya adımlayıp duruyorlar.

Derde bak!

Bozulan karın üzerine bir daha bir daha yağıyor.

Bütün geceyi örten kar, tertemiz bir sayfa açıyor gibi duruyor. Ama sabah kalkan büyükler için hayat, olan hoyratlığı ile bekliyor köşe başında.

Kar yağmış, güneş batmış çıkmış fark etmiyor.

***

Yıllar geçiyor.

Yeni yıla giriyorsunuz ve birden haziran ayı geliyor.

Yılın yarısı oldu “Vay canına” nidalarıyla siz şarkı söylerken bakıyorsunuz yeni bir yıl sonu sizi tebrik etmeye geliyor.

“Beni de bitirdin aferin” diyor.

***

Son yıllarda ihtiyarlamanın ötesinde, yıllardan sağ selamet çıkmak büyük maharet istiyor.

Yanmayıp, boğulmayacaksınız, göçük altında kalmak yok, borç batağı hiç olmaz, hastanede sürünmek mi(!) duymamış olayım.

Daha say say bitmez dört yüz engelli koşularımız.

Dört yüz engelliden sağ çıkarsak üzerine 42 kilometre 195 metrelik maraton bizi bekliyor.

Onu da başardık mı disk atarız, olmadı çekiç…  

***

“Bizim neslin görmediği bir uzaylılar kaldı” diye esprisi yapılır hep.

Sizce bizim kadar atletik olabilirler mi?

Ya da “buradan gitmeyelim” diye tırnaklarını geçirip oradan oraya savrulurlar mı?

İşin garibi neden vazgeçemediğimizi çoğumuzun da bildiğini sanmıyorum. Söylen söylen, kaldığın yerden devam et.

***

Tekamüle karşı koyamıyoruz ama “boşlukları da dolduracağım” diye uğraşıp duruyoruz.

Neyin kafasını yaşıyoruz kim bilir?

Etimizi, kemiğimizi bile götüremediğimiz dünyada daha çok daha çok neyimiz olabilir ki?

Aslında daha çok neyimiz olur biliyor musunuz?

Denizin içine oturup elinizdeki çayın içine tuzlu su karıştığında duyduğunuz haz, yorgunluktan elinizdeki kitabın üzerinize düşüşü ve orada iki bacağı yana açılmış balerin gibi kalakalması, doyurduğunuz hayvanların size minnet bakışı, engelli bir insanın elinden tutmanız ve daha neler neler.

***

Daha kendi mizanını tutturamayanların başkasının bilançosunu çıkarma hevesi de ayrı bir yazıya kalsın.

Daha dün 20’li yaşlarınızdaydınız. Şimdi 50’yi devirdiniz son sürat kendinize tur bindiriyorsunuz belki de.

Yani eskiden ölmeye geç kaldığını düşündüklerinizin yaşındasınız.

Şimdi de sizden büyükler ölmek için acele etmişler gibi duruyor değil mi? Ne güzel bir çelişki. Bizim hayat içindeki konumumuz değiştikçe yılların anlam ve önemi de değişiyor demek ki.

Büyük usta Aziz Nesin’in bir şiirinde dediği gibi ‘’Ölüme erken, sevgiye geç’’ kaldığımız yıllar her yılbaşında kendisini hatırlatıyor bize.

***

Evet, son gong vurulduğunda, oyun bitecek.

Sırtımızda bir yük gibi taşıdığımız hayatımızı kirli çamaşır gibi önümüze döküp bakacağız. Kendimize ait bütün malzeme burada kalacak. Sadece enerjimiz seyahate çıkacak.

Sonra kar yağınca bozulmasın derdine düş.

Kuşlar bari üçgen üçgen minicik, cılız ayaklarıyla oradan oradan koşmasalar.

Bir de ziraatçılar “ağaçların dalları kırılmasın” diye birikmiş karları silkelerlerdi. Bu da büyük kabahat zannımca!

Ertesi gün kardan yıkılan ağaçların altında durup kim poz verecek bu durumda? Heybemizde güzel fotoğraflarımız olsun bari hayata dair.

Kuşlar, siz de şansınızı zorlayıp dümdüz karların üzerinde yürümeyin lütfen…

İz kalmasın…