Sonbahar şarkıları

Başlığa bakıp, romantik bir sonbahar yazısı beklemeyin.

Yıllar yılları kovalıyor, bazen saymayı bile başaramıyoruz.

Ama her sonbahar geldiğinde geçen yıllara şükrediyorum.

Çünkü öğrenci değilim!

Böyle mi olmalı?

“Okul” dendiği zaman neden sadece kasvetli bir bina ve sınavlar geliyor aklıma? Ya da kâbuslarımı şenlendiren koyu, bayağı koyu gri yıllar, bilinçaltımın ranzalarında uyanıp terliklerini sürüyerek, okulların koridorlarında at koşturuyorlar.

Çınar yaprakları denize düşmeye başlayınca, yüreğimdeki sıkışmalar da artıyor. Adım adım gelen sınav sendromlarının ayak sesleri, tadını ders çalışmak yüzünden çıkaramayacağım yağmur damlalarının camlardaki koşuları….

Keşke güzel hatıralar biriktirebilseydim. Renkli fotoğraflarım, eğlenceli mekânlarım olsaydı.

***

Bunları okuduğunuzda oldukça kötü bir öğrenci olduğumu düşüneceğinize eminim.

Oysa değil.

Oldukça iyi bir öğrenciydim. Ama tek tip formalar, belli tarih aralıklarında giyilen değişik renkteki çoraplar ve hava çok sıcak da olsa asla ve kat’a çıkarılmayacak olan koyu renk ve yünlü süveterler disiplin mantığımı hâlâ zorlayan nesnelerin başında geliyorlar. Asi ruhumun derinliklerinde kanat çırpan martıların tek tip düşünce sistemi ve kıyafetlerle ortalıkta dolaşması, görüntü kirliliğinden başka bir şey değil gibi duruyor.

Battaniye altında okunacak uzun kitap listeleri, taze demlenmiş çayın kışkırtıcı kokusu ve fırından yeni çıkmış kurabiyelerin kıtır üzümleri sonbahar şarkılarının liste başı olsaydı fena mı olurdu?

Her sonbahar okula dair tek cazip gelen şey, rengârenk kırtasiye malzemeleri. Çocukluğumun, defterlerde simsiyah izler bırakan adı silgi olup silmeyen nesneleri, bol bol kırılan kalem uçlarından sonra şimdiki zaman kırtasiye malzemelerinin renkli dünyası, okula dair pırıltılı ara nağmelerin en güzeli olsa gerek.

***

Bütün mevsimlerin sadece mevsim olduğu ama sonbaharın sanat olarak değerlendirildiği bir zamanda sonbahar şarkıları da sadece romantik anların tamamlayıcısı olmalı ve asla kasvetli, insanın ruhunu üşüten kâbusların orta oyuncuları olmamalı.

Sonbahar, bütün renkleriyle mevsimlerin tablo tadındaki tek ressamı ve hep öyle kalmalı. Aynı zamanda renkli yaprakların ve masalsı diyarların baş kahramanıdır. Fazlasıyla övgüyü ve saygıyı hak eder zannımca.  Ben de artık öğrencilikten emekli olmalıyım ki tek ressamın sunduğu görsel şöleni, tadını çıkararak seyredebileyim. 

Bir de şu okullar sonbaharda açılmayaydı iyiydi!