Esas mesele!

Yazıya bir soru ile başlayayım!

Nasıl bir Türkiye, dış ve içteki hasım/düşmanları rahatsız eder?

Bu soruya sadece yakın tarihi temel alarak işletilecek akılla verilebilecek bir cevap, yaşanılan gelişme/değişimlerin ne anlama geldiğini ve de ülkemizin nereye götürüldüğünü açıklayabilir.

Yani cevap bir şablon işlevi taşıyabilir.

Bence, Cumhuriyet değerlerini esas alan, demokratik, ekonomik/askeri açıdan güçlü, toplumsal birlik, barış ve uzlaşmanın sağlanacağı bir Türkiye’dir korkulan.

Ulus devlet temelinde liyakatli bir merkezi iktidar, yasal idari sistem, adaletli yargı, Kur’an çizgisinde din anlayışının gerçekleştirilmesi ile vatandaş hak ve yükümlülükleriyle, vatana karşı olan hak ve yükümlülüklerin yasalaştırılarak temel kriter/kurallar haline getirilme ihtimalidir rahatsızlık veren.

Bu sayılanların gerçekleşmesi için her şey hazır. Kendilerini nasıl tanımlarlarsa tanımlasınlar bu ülkede yaşayan insanların, saf sağduyuları, merhametleri, yardımlaşmaları, yemek, sağlık, aile ilişkileri, ev düzenleri, eğlenceleri, düğünleri, cenaze törenleri, eğitimi, öğretimi, politikaları, inançları, hatta batıl inançları yani akla gelebilecek tüm toplumsal ve kültürel alanlarda benzeştiklerine itiraz etmek mümkün mü?

Dolayısıyla Türkiye’de yaşamakta olanların böyle bir ihtimali ya da cevabı reddetmeleri için ancak akıl dışı gerekçelere sahip olması ya da boyunlarından bu ülke düşmanlarına bağlı olmaları gerekir.

Tunceli’de, Mardin’de, Diyarbakır’da bu milletin değerlerine yapılan saygısızlık ve bundan sonra aynı minvalde yapılacakların bu gözle okunması gerekmiyor mu?

Açıklamalarla geri adım atılmaya çalışılsa da bir avuç istismarcı, işbirlikçi ikbal avcısının niyetinin ne olduğu, hangi ağababaların piyonu oldukları bilinmiyor mu?

Niye bu ülke, fırsat veren ve fırsatı değerlendirenler tarafından el birliği ile akbabalar gibi sürekli didiklenir?

Çünkü Türkiye’nin, kuralların hâkim olduğu, birlik ve beraberliğini sağlamış, barışçıl, daha demokratik, daha refah bir ülkeye dönüşmesi, dost ya da düşman uzak ya da yakın komşular ve de en önemlisi içteki işbirlikçiler için potansiyel tehlike teşkil ediyor.

Böyle bir Türkiye, bölgesel ve küresel anlamda iblisane düzenlerin değişmesine yol açabilir.

Bu ihtimalin gerçekleşmemesi için uzun yıllardır dışarıdan/içeriden siyasi, sosyal, ekonomik, askeri, kültürel, dinsel saldırı altındayız ve bu kafayla olmaya da devam edeceğiz.

Bu nedenle her alanda kurumlar yıpratıldı, rahatsız eden kurallar yerine ikame edilen kuralsızlığın rahatlığıyla ülke, merkezde ve yerelde talana uğratıldı. Keyfilik, denetimsizlik, başıboşluk, haklının yerine güçlünün hukuku, yetki sahiplerinin yetkilerinden nemalanan yetkisizler, adaletsizlikler, milletin hazinesine hortum takanların şatafatlı yaşantısı, vicdan kanatan uygulamalar hâkim kılındı.

Can emniyeti, mal emniyeti, akıl ve nesil emniyeti ihlalleri sıradanlaştı. 

Eninde sonunda karşılaşacağımız bu gerçeklerle yüzleşmediğimiz, hesaplaşmadığımız için hayatlarımız ahlaki bir enkaz halinde devam ediyor.

Hal böyle iken;

Hakikatleri söyleyen, hakikat insanları var mı?

İstisnası var elbette ama geneli, resmi hakikatleri söylemenin konforunda yeryüzü cennetini(!) yaşamayı tercih ediyorlar, hiç ölmeyeceklermiş gibi...

Yani, birbirinin ruh ikizi olan, küresel hegemonların ülkemiz için belirlediği şer hedefe kilitlendikleri, söylem ve icraatlarından belli olan parti liderlerinin hayali ufkuna kapatılan bu ülkede eleştirel entelektüel kadro maalesef yetişmiyor.

“Çoğunluk böyle düşünüyor” diye pasifleşmek yerine hakikati haykıracak insanlara bu milletin her zamankinden çok ihtiyacı var ve hak ediyor çünkü Türk milletine yapılan ince işçilik eseri operasyonlara başka hiçbir millet dayanamazdı.  

Esas mesele bu.