Hakikati aramak!

Bu ülkede “En çok korkulan şey nedir?” diye sorulsa, rahatlıkla ve düşünmeden verilecek tek cevap şu olurdu:

Hakikati aramak.

Hâlbuki akletme ve sorgulamayı emrederek, hakikat arayıcılığı sorumluluğunu insana veren Allah, bilgi/ilim vererek insanlaştırdığı Âdem’den itibaren indirdiği vahiylerle hakikate çağırıyor ama bazı ‘’belam’’ kılıklı din adamlarının da din adına(!) gösterdikleri üstün gayretlerle din ters çevrilerek, adeta Allah’a din öğretilerek, iftiralar atarak, noksanlıklar izafe ederek kulaklar tıkanıyor, gözler görmüyor, diller kitleniyor.

Oysa Allah’ın, güvendiği için insana verdiği en büyük zenginlik özgür iradedir.

İyilik ya da kötülük yapma, boyun eğme ya da isyan etme özgürlüğüdür. Yani Allah insanı, özgür iradesine emanet eder.

İslam’ın insan görüşünde, insanın kimsenin kölesi olmadığını, ’itaat’ in ancak ‘iyilik emredildiği zaman’ şart olduğunu, insanın iyi ile kötüyü ayırt edebilmek için her an uyanık olmakla yükümlü olduğunu ve kim emrederse emretsin kötüyü reddetmek vardır.

Ve İslam’ın insanoğluna yüklediği sorumluluğun getirdiği adalet ve liyakat duygusu öyle insancıl ve muhteşemdir ki, kendini yakıcı ateş (İblis) olarak tanımlayan gaddar Yahova’dan kaçıp, sadist/egoist Zeus’un kucağına atlayan ve bu ezikliğinden asla kurtulamayan Batı’nın “Rönesans hümanizması” bu duygunun yanında çok basit kalır.

Peki, Allah’ın verdiği bu zenginliğe ve özgürlüğe sahipken ve bu özgürlükle hakikat arayışımız emredilmişken biz ne yapıyoruz?

Kötülüklere, olumsuzluklara, haksızlıklara, adaletsizliklere, yanlışlıklara, yoksulluğa, yolsuzluklara görmedim, duymadım, söylemedim/söylemem diyerek 3 maymunu oynuyoruz.

Yetmiyor hakikat arayışında olan beyinlere de büyük yalanları doğuran/doğuracak en büyük etken olan otoriter ahlak/din anlayışı dayatmasında bulunacak düzenlemelerle kilit vuruluyor.  

Neden?

Çünkü dönemin kudret sahiplerine ve kudret dağıtanlarına ses yükseltmek, ölümlü nefislerin ölümsüz korkaklığı içindeki insanların menfaat zırhına çarpıyor da ondan.  

***

Yahu milyonlarca öğrencimiz var, çağı yakalayıp geçecek, aklı, bilimi ve aydınlanmayı sağlayacak bir eğitim verdiğimiz yalan,

Yüz bine yakın camimiz, 130 bin civarında din görevlimiz, devlet kurumlarında yüzlerce manevi rehberimiz (bu ayrı bir konu) var ama Kur’an Müslümanı olduğumuz yalan,

Yalan çünkü; Kur’an’a, akla uymayan Arap-Emevi adet ve geleneklerini rivayetler yoluyla alıp bir hurafe dini oluşturmuşuz. Sonra da “gençlik deizm/ateizme kayıyor” diye timsah gözyaşları döküyoruz. İstikbal ve geçimlerinin derdine düşen gençlere, uhrevi güzellemeler yapılırken, dünyevi saltanat ve şatafat içindeki bazı din görevlilerinin söylemlerinin samimiyetsizliğini, yalanını insanlar görmüyor mu?

Türkçe konuşuruz, birbirimizi anladığımız yalan,

Millet huzurlu imiş, çocuklar sağlıklı beslenirmiş, kadınlar insan olarak hak ettikleri değeri görürmüş, sağlık/adalet sistemimiz dört dörtlükmüş yalan.

O kadar çok yalan var ki, aslında büyük yalanlar ve ritüel/şekiller ülkesiyiz. 

Bu yalanların panzehri düşünce, inanç, eleştiri özgürlüğü değil mi?

Bu özgürlükleri kısıtlayıp, “özgürlük” deyince cinsel ve cinsiyetsiz toplum özgürlüğü projesini kabul eden, destek veren ülke büyükelçilikleri ile yabancı STK faaliyetlerine arka planda göz yummak, para akışına müdahale etmemek, medyada pıtrak gibi çoğalan fenomen ve cinsiyetsizleri görünür kılmak, bu yönde devşirilen sanatçılara baskı uygulayarak izlenirliklerini artırmak ve bu amaca uygun hareket eden yabancı STK’ların faaliyet süre uzatımını onaylamak çelişki değil mi?

Peki, bu yalanlara, çelişkilere, risklere dikkat çekmek, arka plandaki hakikatlerin peşine düşmek, insan olmanın ve bu toprağın gereği ve sorumluluğu değil mi?  

Zaten bu konuda çorak olan ülkemizde, hakikati arayan ve onu kendi düşündüğü gibi ifade edenleri rahat bırakın da umut ihtimali devam etsin, hem de vatan, millet, din, siyaset gerekçelerini sunarak mevcut hali haklılaştırma çabasında bulunanlara rağmen …