İktidar olmak ve kapıkulları!

Ülkemiz için söylenebilecek ve tüm kesimlerin hemfikir olabileceği konu;

İktidar olma ya da olamama meselesidir.

‘‘İktidarı’- yani hükümeti- kutsallar dâhil her şeyi araçsallaştırarak ele geçir, sonra da tek başına dizginlere sahip ol!’’ saplantısı, Türkiye’de yapıldığı ileri sürülen politikaların değişmez ve şaşmaz hedefidir.

1938’den sonra, kendilerini ideolojik, seküler veya dini(!) inançla tanımlayanların hangisi, hangi partisi, bu milletin büyük kesimini sarıp sarmalayacak bir politika üretmiştir, ötekileştirme, yoksullaştırma ve cehaletten başka?

Neden?

Çünkü amaç; hiçbir zaman gerçekten daha çağdaş, daha mutlu, insanlık için üreten bilge kişi/millet olabilme hedefi olmamıştır.

Amaç her zaman yerli/milli/evrensel değerler ve dini inançları hamasetle bezeyip, faydacı(pragmatist) ve fırsatçılık(oportünist) ekseninde milletin duygularına hitap edip kandırarak, iktidarın ele geçirilmesi ve (daha öncekilere öykünerek, neden biz de aynısını hatta daha fazlasını yapmayalım ki zihniyetiyle) millete bir politika dayatmak olmuştur.

Geçmişte iktidar olanlara ve mevcut iktidara bakıldığında, yalnızca belli kesimleri hedefleyen, gözeten, zenginleştiren uygulamalardan, devletin/ülkenin/milletin kaynaklarını paylaşılacak pasta olarak görüp, ‘haydi birazda biz yağmalayalım’ politikalarından başka görünen var mı?

Ve bu politikalarla birlikte zamanla, güç ve otorite sahipliğini dokunulmaz bir hak olarak gören ve paylaşımları kontrol eden, izin veren dar bir krema tabakası oluşmuyor mu?

Gelirsek iktidara şu olacak, bu olacak söylemlerinin geçmişte bir karşılığı oldu da biz mi görmedik. Türkiye’yi şahlandıracağız diyen ama 1.Lig hedefinden, alt liglere düşen iktidarları da görüyoruz. Zihniyetimiz, kumaşımız aynı. Ve zihniyet değişmediği sürece gerileyeceğimiz, dünya ile rekabet edemeyeceğimiz belli.

Ya şanlı tarih ya da şanlı bugün ve gelecek. Yıllardır aynı masal ve millet olarak saflıkla aynı hataları yapıyoruz, aynı su ile defalarca yıkanıyoruz. Farkındalık var mı? Hak getire.  

Mesela şanlı tarihçilerle, ‘Osmanlı, Osmanlı’ diye öykünüyoruz ve bunu tartışma malzemesi yapıyoruz ya gerek yok.

Çünkü bir ideoloji olarak, topal ‘’ümmetçilik/siyasal İslamcılık’’ siyasetinin günümüz politikalarını etkilemesini bir kenara bırakırsak, bugünkü yönetilme biçimimiz Osmanlı sistemini hatırlatmıyor mu?  

Osmanlı sistemi monarşiydi, geçmişte kaldı, üstüne kaç yıl geçti artık çağa uygun yönetim modellerine geçtik, ne alaka denilebilir.   

O halde aktaracağım özet şablonda geçen güç ve makamların günümüz karşılıkları, benzerlikler için fikir verebilir.

Osmanlı’da devlet örgütünün sembolü ‘’kapı’’dır. Devlet katına güç kapısından girilir ama otorite katının kapısı herkese açık değildir. Bu kapının arkasındaki yerin sakinleri padişah/sultan, saray halkı, vezirler, ümera (sancak beyleri) ve erkândır (devlet ileri gelenleri). Bu otorite katını koruyanlara “kapıkulları” denilir. Kul kavramı, bilinen anlamına ilave olarak kapıkulu askerleriyle askeri ve mülki idareciler içinde kullanılmıştır. Kapıkullarının hepsi tarikat mensubudur.

Kullar, devlet katında ve padişah emrinde bir ocak/kurumdur.

Anlamı; bir ‘’makama’’ ve onu temsil edene bağlanma, kapılanmadır.

Mesela, ‘devlet katına güç kapısından girilir derken’, bunun günümüzde iktidar olan parti teşkilatlarına karşılık geldiğini belirtmek, benzerliklerin neler olduğunu bilmek için yeterlidir.

Diğer bir önemli nokta ise kapıkulları ile hizmet ettiği vezirler ve erkânın kaynaklarının bilinmesinin, günümüzü anlamada kritik öneme sahip olması.

Ve bunlarla ilgili tarihi ve doğru hükmü, yine Osmanlı örneğinden vereyim.

Şöyle diyor İbn-i Haldun; ‘’…bunlar, hiçbir zaman kavme/millete ait olma duygusunu ruhlarında taşıyamazlar, sadakatleri, kullukları yapmadır, çıkara dayanır. Çünkü topraklı değil, ulufeli kişilerdir. Zamanla bunlar padişaha hükmetmeye kalkar.’’

Başka?