Düşündüm, on yıl önceki ile şimdiki Gölcük’ü düşündüm.
Enkaz altından çıkardığım can parçalarımı düşündüm, aradım…
Ama nafile, anılardan başka bir şey bulamadım…
Sahil bandına doğru yürüyerek bir çay bahçesinde oturdum.
Dünü, bugünü ve yarını düşündüm.
***
Geçen bir ömrün sonunda elde ne var ne yok onu düşünerek bir muhasebe yapmaya çalıştım.
Bu muhasebeyi yaparken, yan masada oturan bey dikkatimi çekti.
Gecenin üçü...
Önün de bir bardak çay, gözleri belirsiz bir yerde, çayı ne kadar süredir karıştırdığını bilmiyorum.
Bardak ile çay kaşığı sürekli mücadele içinde, çay kaşığını kenara bırakıp, bardağı ağzına doğru getiriyor ve o esnada gözünden damlayan yaşlar çay bardağının içine dökülüyor ve gözyaşı ile karışmış olan çayı yudumlayan kişi, gözyaşlarını içerken ufukta belirsiz bir noktaya bakmaya devam ediyor.
Yaşlı bey, ağlıyor, gözyaşı ile bezenmiş çayını yudumluyor, iç çekiyor ve ufukta belirsiz noktaya bakarken, bazen gülüyor, bazen kızıyor.
Yaklaşık 40 dakika bu fotoğrafı seyrettim.
Dayanamadım, yerimden kalktım, yaşlı beyin masasına selam vererek oturdum. Kafasını salladı, gülümsedi ve ufuktaki noktayı seyretmeye devam etti.
Biri makine mühendisi, biri bankacı olan iki oğlum, evli bir kızım, dört torunum ve iki gelinim, bir eniştem, bir de eşim den ibaret olan ailemin tamamını 17 Ağustos 1999 da depremde kaybettim.
Ailemden geriye tek ben kaldım. O gece bir iş için İzmir de olduğum için ben kurtuldum.
Şimdi bir binanın bodrum katında bir oda, bir mutfaktan oluşan evde kalıyorum.
Sabah namazını camide kılıyor, mezarlığa yürüyorum, ev denilen çilehaneme geliyorum, onları kaybettiğim yere gidiyorum.
Cami, ev, mezarlık arasında ömrümü geçirmeye çalışıyorum.
Senin anlayacağın; on yıl önce ölmüş, ama cesedi yürüyen bir adam olarak ömrünü tüketmeyi bekleyen, intihar etmemek için kendini zor zapt eden, Allah tan başka sığınacak hiçbir limanı kalmayan harabe bir gemiyim.”
“Peki, dayı uzaklara doğru bakarken ne görüyorsun?
Çünkü belli aralıklarla ifadelerin değişiyor, bazen gülüyor, bazen kızıyor, bazen de çocuklar kadar şen oluyorsun”
Bir de 18 Ağustos 1999 günü Cemalettin dayının yaşadıklarını hep birlikte düşünelim ve bu hikâyeden kendimize birer ders çıkartalım.
Fazla söze gerek yok. Kıssadan hisse değil, gerçekten bir fotoğraf nakletmeye çalıştık.
Cemalettin dayının son sözlerini de nakledelim;
Dedi ki;
“Evladım, sevdiklerinizle beraber olduğunuz anların tadını çıkartın.
Sevdiklerinize, onları sevdiğinizi mutlaka söyleyin. Asla küsmeyin.
Onlara gülümseyin.
Suçlu olsalar bile affetmesini bilin.
Bak! Ben bir gün önce eşimle tartıştım, İzmir’e giderken küs ayrılmıştık.
Şimdi onun bana vermiş olduğu açıyı size tarif etmem imkânsız. Karşılığı olmazsa bile, sevdiklerinizi karşılıksız sevin.”
Sabahın beşinde Bursa’ya dönerken bunları düşündüm.
Cemalettin dayının anlattıklarını düşünürken gün içinde kimleri aramam gerektiğini de düşündüm.
Ve dedim ki;
Beş para etmez bir dünyada neler için neler yapıyor, ne tür çirkinliklerle uğraşıyoruz.
Bursa’ya bir an önce varmak, Odunlu köyünün üst tarafında, ebedi istiratgahında bulunan Pınar’ıma vermiş olduğum sözü bir an önce yerine getirebilmek için aracımın gazına basarken, ağzımdan şu sözler dökülüyordu;
“Tüküreyim bu dünyanın içine…
Çirkinliklerine, çarpıklıklarına, pisliklerine…”
(Karamanoğlu) (17 Ağustos 2009)
Yorum Ekle
Yorumlar
Sizlere daha iyi hizmet sunabilmek adına sitemizde çerez konumlandırmaktayız. Kişisel verileriniz, KVKK ve GDPR
kapsamında toplanıp işlenir. Sitemizi kullanarak, çerezleri kullanmamızı kabul etmiş olacaksınız.
En son gelişmelerden anında haberdar olmak için 'İZİN VER' butonuna tıklayınız.
Mustafa KARAMAN
Gölcük’te bir gece
17 Ağustos 2009...
Gece saat 24.00 ile 04.30 arasında Gölcük’teydim.
Gece boyunca Gölcük’te gezindim.
Düşündüm, on yıl önceki ile şimdiki Gölcük’ü düşündüm.
Enkaz altından çıkardığım can parçalarımı düşündüm, aradım…
Ama nafile, anılardan başka bir şey bulamadım…
Sahil bandına doğru yürüyerek bir çay bahçesinde oturdum.
Dünü, bugünü ve yarını düşündüm.
***
Geçen bir ömrün sonunda elde ne var ne yok onu düşünerek bir muhasebe yapmaya çalıştım.
Bu muhasebeyi yaparken, yan masada oturan bey dikkatimi çekti.
Gecenin üçü...
Önün de bir bardak çay, gözleri belirsiz bir yerde, çayı ne kadar süredir karıştırdığını bilmiyorum.
Bardak ile çay kaşığı sürekli mücadele içinde, çay kaşığını kenara bırakıp, bardağı ağzına doğru getiriyor ve o esnada gözünden damlayan yaşlar çay bardağının içine dökülüyor ve gözyaşı ile karışmış olan çayı yudumlayan kişi, gözyaşlarını içerken ufukta belirsiz bir noktaya bakmaya devam ediyor.
Yaşlı bey, ağlıyor, gözyaşı ile bezenmiş çayını yudumluyor, iç çekiyor ve ufukta belirsiz noktaya bakarken, bazen gülüyor, bazen kızıyor.
Yaklaşık 40 dakika bu fotoğrafı seyrettim.
Dayanamadım, yerimden kalktım, yaşlı beyin masasına selam vererek oturdum. Kafasını salladı, gülümsedi ve ufuktaki noktayı seyretmeye devam etti.
Gene dayanamadım, sordum;
“Dayı Nasılsın?”
Sen misin bu soruyu soran!
İşte dinlediklerim. İşte duyduklarım. İşte size nakletmek istediklerim.
“Ben Tersaneden yeni emekli olmuştum.
Gölcük de üç tane evim, bir iş yerim vardı.
Biri makine mühendisi, biri bankacı olan iki oğlum, evli bir kızım, dört torunum ve iki gelinim, bir eniştem, bir de eşim den ibaret olan ailemin tamamını 17 Ağustos 1999 da depremde kaybettim.
Ailemden geriye tek ben kaldım. O gece bir iş için İzmir de olduğum için ben kurtuldum.
Keşke kurtulmasaydım, keşke İzmir’e gitmemiş olsaydım.
Keşke o gece onlarla birlikte ölebilseydim.
Şimdi bir binanın bodrum katında bir oda, bir mutfaktan oluşan evde kalıyorum.
Sabah namazını camide kılıyor, mezarlığa yürüyorum, ev denilen çilehaneme geliyorum, onları kaybettiğim yere gidiyorum.
Cami, ev, mezarlık arasında ömrümü geçirmeye çalışıyorum.
Senin anlayacağın; on yıl önce ölmüş, ama cesedi yürüyen bir adam olarak ömrünü tüketmeyi bekleyen, intihar etmemek için kendini zor zapt eden, Allah tan başka sığınacak hiçbir limanı kalmayan harabe bir gemiyim.”
“Peki, dayı uzaklara doğru bakarken ne görüyorsun?
Çünkü belli aralıklarla ifadelerin değişiyor, bazen gülüyor, bazen kızıyor, bazen de çocuklar kadar şen oluyorsun”
“Onları görüyorum. Çocuklarımı görünce, gülüyorum.
Eşimi görünce, ona kızıyorum, neden beni yalnız bıraktı diye.
Torunlarımı görünce dayanamıyorum, o zaman çocuklar gibi çığlık atmak istiyorum.”
Cemalettin dayı hem ağladı hem anlattı.
Onu dinlerken baktım ki masamıza 13 kişi daha sandalye yanaştırmış ve herkes ağlıyordu.
Orada, yani Gölcük de herkesin bir hikâyesi vardı.
Biz sadece kendi hikâyemizi biliyorduk, şimdi de Cemalettin dayının hikâyesini öğrenmiş olduk.
Bir muhasebe yapmak için oturmuştum çay bahçesine…
Bursa’ya dönerken düşünmeye başladım…
17 Ağustos 1999 sabahı Cemalettin dayının mutluluğunu, hayallerini, sevinçlerini, hedeflerini düşünün…
Bir de 18 Ağustos 1999 günü Cemalettin dayının yaşadıklarını hep birlikte düşünelim ve bu hikâyeden kendimize birer ders çıkartalım.
Fazla söze gerek yok. Kıssadan hisse değil, gerçekten bir fotoğraf nakletmeye çalıştık.
Cemalettin dayının son sözlerini de nakledelim;
Dedi ki;
“Evladım, sevdiklerinizle beraber olduğunuz anların tadını çıkartın.
Sevdiklerinize, onları sevdiğinizi mutlaka söyleyin. Asla küsmeyin.
Onlara gülümseyin.
Suçlu olsalar bile affetmesini bilin.
Bak! Ben bir gün önce eşimle tartıştım, İzmir’e giderken küs ayrılmıştık.
Şimdi onun bana vermiş olduğu açıyı size tarif etmem imkânsız. Karşılığı olmazsa bile, sevdiklerinizi karşılıksız sevin.”
Sabahın beşinde Bursa’ya dönerken bunları düşündüm.
Cemalettin dayının anlattıklarını düşünürken gün içinde kimleri aramam gerektiğini de düşündüm.
Ve dedim ki;
Beş para etmez bir dünyada neler için neler yapıyor, ne tür çirkinliklerle uğraşıyoruz.
Bursa’ya bir an önce varmak, Odunlu köyünün üst tarafında, ebedi istiratgahında bulunan Pınar’ıma vermiş olduğum sözü bir an önce yerine getirebilmek için aracımın gazına basarken, ağzımdan şu sözler dökülüyordu;
“Tüküreyim bu dünyanın içine…
Çirkinliklerine, çarpıklıklarına, pisliklerine…”
(Karamanoğlu) (17 Ağustos 2009)