Çocuklarımızı hayata nasıl hazırlamalıyız

Avını hesaplayarak yakalayan nadir canlılardan birisi de pumadır.

Puma ormanda geyik sürüsüne rastlıyor.

Normalde geyik sürüsünü gördüğü zaman tüm gücü ile geyik sürüsüne saldırmasını beklerken, o istifini çok da bozmuyor.

Sadece yavaş yavaş sürüye doğru yürüyor.

40-45 metreye kadar yaklaşıyor.

3-4 saniyede 90-100 km hıza ulaşabilen dünyanın en hızlı koşabilen hayvanlarından bir tanesi olan puma neden hala geyiklere saldırmıyor?

Bu kadar yaklaşmışken neden hala sakin sakin kamufle oluyor?

***

Aklında planı var!

Aslında puma önemli bir şeyin farkında.

Eğer geyiklere 30-35 metre kadar yaklaşmadan saldırı kararı alırsa avını yakalaması çok zor bir ihtimal.

Ancak 30-35 metreye kadar yaklaştığında saldırı yaparsa avını yakalayabilir.

***

Boş yere gaza gelmiyor!

Puma avına daha fazla uzak iken heyecanlanıp, tüm hırsı ve gücü ile saldırır ise ne olur?

Geyikleri yakalayamaz ve gereksiz yere tüm enerjisini harcamış olur.

Tekrar eski güçlü haline gelmesi zaman alır.

O günü avlanmadan bitirip aç kalabilir.

Ve ertesi gün hiçbir av operasyonunda başarılı olamaz.

Sürekli bu şekilde avını hesaplamadan çıkışlar yapar ise bir süre sonra türü yok olma tehlikesi ile karşı karşıya kalır.

Bir puma hayatta kalabilmek için kendine içgüdüsel olarak hedef; av ulaşılabilir olduğu zaman tüm enerjisini, tüm gücünü kullanıp saldırmak, hedef yada av ulaşılmaz olduğu zaman enerjisini harcamadan sabır ile beklemelidir.

Hayatta böyle değil midir?

***

İnsanlar için de böyle değil midir?

Amaç ve hedefler ulaşılabilir olduğu zaman, insanın enerjisi yüksek oluyor ve tüm enerjisiyle ve gücü ile hedeflerinin peşinden koşuyor.

Hedef uzak olduğu zaman, aklımıza hemen mesaj gidiyor.

Hedef uzakta boşu boşuna enerjini harcama işte tam da biz bu durumda

‘Bu çocuğun motivasyonu yok’ diyoruz ve evlatlarımızı tembellikle, sorumsuzlukla yada akılsızlıkla suçlar duygular içine giriyoruz.

Aslında evlatlarımız tıpkı puma gibi kendisi için en mantıklı olanı yapıyor.

Çok değerli olan enerjisini koruyor.

Enerjisi düşük olan çocuk bize ‘hedef benim için uzak’ mesajı veriyor.

Biz bu mesajı almıyoruz.

***

Peki bu durumda ne yapmak lazım?

Bunu da pumalardan öğrenebiliriz.

Anne puma, yavrularını eğitmek için şöyle bir şey yapıyor.

Bir geyiği yakalıyor ve boynundan yaralayarak onu serbest bırakıyor.

Sonra da yavru pumalar yaralanmış geyiğin peşinden koşuyor ve onu yakalıyor.

Anne puma, yavrularında “ben yapabilirim” inancı oluşturuyor.

Yani anne puma hem ulaşılmaz olan hedefi yavrusu için ulaşılabilir hale getiriyor hem de yavruların da avlanma becerisini geliştiriyor.

***

Aileler ve öğretmenler aynı şeyi çocuklar için yapmalı.

Hedefi ve amacı ulaşılabilir hale getirmeli.

Ancak bu amaçlar ve hedefler tutarlı ve gerçekli olmalıdır.

Hayal ürünü yapmacık hedefler kişiyi asla motive etmez. Puma yavrularına “pratik antrenmanlar olsun” diye bir serçeyi ya da bir fareyi yakalatmaz.

Bu yüzden çocuklarımıza hayatta her şeyi hazır olarak verirsek, eğitimlerini tamamladıktan sonra hayat okulunda çok fazla başarılı olamazlar.

Çocuklarımızı yetiştirirken onlara sadece okul hayatının dersler ile değil, hayat okulunun derslerine göre de pratik yaptırmalıyız.

Biraz da eskilerin deyimi ile usta çırak ilişkisine yönlendirmemiz gerekiyor.

Ya da ileride uygulamayı çok istediğim mesleki ortaokullar açmalıyız.