Empatiyi unuttuk...

İtiraf edelim, hepimiz zaman zaman “işinize karışmak gibi olmasın ama…” diye başlayan cümlelere mesafeli dururuz. Çünkü kimse kendi alanına müdahale edilmesini sevmez. Ama bugün, ben de biraz “işinize karışmak gibi” olacağım.

Neden mi? Çünkü bazı şeyleri değiştirmemiz gerekiyor.

Hem zaten, eleştiriden kimse hasta olmaz!

Kendimize bir güzellik yapalım ve eleştirilmeye tahammüllü olmayı deneyelim.

Denemekten ne çıkar?

Her zaman mükemmel olunamaz ki…

Övgüleri duymak, sevilmek, takdir edilmek elbette güzel.

Ama birisi sizi eleştirdiğinde hemen savunmaya geçmeyin.

Biraz sabır, biraz anlayış, biraz da empati…

Hayatın dengesi aslında burada gizli.

Yeni bir sayfa açın mesela…

Bu defa daha sabırlı olmayı deneyin; ailenize karşı, dostlarınıza karşı, hatta hiç tanımadıklarınıza karşı.

At gözlüklerini çıkarın, görüş alanınızı genişletin.

Bir “takke” alın başınıza koyun, sonra da önünüze koyup düşünün!

Hatalar insana mahsus. Siz de yaparsınız, ben de…

Önemli olan kabullenebilmek, eleştirilerden ders çıkarabilmek.

Kestirip atmak kolay; ama “ben ne yaparsam doğrudur” diyerek dolaşmak kimseye kazandırmaz.

Dinlemeyi bilin. Karşınızdakinin neden öyle düşündüğünü anlamaya çalışın.

Çünkü öyle bir hale geldik ki…

Saygısız, sevgisiz, hoşgörüsüz olduk.

Empatiden uzak, tahammülsüz ve sabırsızız.

Fakat işte mesele sadece bireysel değil artık.

Sabırla sınandığımız bir dönemin tam ortasındayız.

Ekonomik sıkıntılar her haneye dokunuyor.

Markete girmek cesaret istiyor, faturaları açmak bile moral bozuyor.

Asgari ücretle geçinmeye çalışan bir ailenin eline ay sonu geldiğinde para değil, kaygı kalıyor.

Kira, gıda, akaryakıt derken nefes almak bile pahalı hale geldi.

Bu şartlarda insanın tahammül eşiği de düşüyor elbette.

Trafikte bir korna sesiyle kavga çıkıyor, markette bir bakışla tartışma…

Oysa hiçbirimizin birbirine düşmanlığı yok.

Sadece yorgunuz.

Yorgun ve kırgınız.

Bakın trafikte bile durum ortada.

Direksiyon başına geçen herkes sanki ralli pilotu!

Bir arkadaşım geçen gün “Trafikte herkesin eli kornada, ayağı gazda, sabrı ise cebinde kalmış” dedi. Ne kadar doğru bir tespit…

Ama mesele sadece trafik değil.

Hayatın her alanında aynı tahammülsüzlük, aynı öfke hali hâkim.

Oysa insan sosyal bir varlık.

Biraz tahammül, biraz anlayış, biraz sabır…

İnanın, ilişkilerimizi onaracak en büyük adım bu olacak.

Unutmayalım, eleştiri gelişmenin tohumu, sabır da onun toprağıdır.

Biraz sabırla, biraz empatiyle, belki de bu zor günleri birlikte atlatabiliriz.

Çünkü ne ekonomiyi, ne hayatı, ne de birbirimizi düzeltmenin başka bir yolu var.