İnsanoğlunun doyum için duyusallaştırma tatmini içerisinde olması, onu her zaman arayışa itmiştir. Fiziksel, sanal ve uhrevi dünyada görmek için aynaya, hissetmek için nesneye ve anlamak için dinlemeye zorunda hissetmesi ise zafiyetidir.
Özellikle yeni nesille birlikte farklı bir boyut kazanan, yorum yapma ve inisiyatif alma yerine komut alma ve zorunda kaldığında harekete geçme davranışı, gelişime muhtaç alanlar olarak öne çıkmaktadır.
Kimilerinin yük şeklinde taşımayı, kimilerinin de konusu olmayı yeğledikleri kitapların, okumanın temel aracı olduğu gerçektir. Ancak yazılı kaynaklar kadar yazısız kaynakların da okunması ve aktarımının ihtiyaç olduğu gerçektir.
Bu minvalde yazarlığın bugün kat ettiği mesafenin okuyuculuktaki karşılığını, talep ve ihtiyacın ne yönde olduğunu anlamak aslında daha önemli gözükmektedir.
Günümüzde, akımların, yönlerini anlık hızlarla değiştirdiğinin farkındayız. Ancak bunu savrulma sahasındaki boşluğun giderek büyümesine bağlıyoruz. Bu boşluğa her ne ilave edilirse edilsin bir anlam kazanmış olması, kendine yer bulma derdinin olmamasını da tehlike görüyoruz.
Bu ortam içerisinde ihtiyacını hissettiği gereklilikler dikkate alındığında, insanlığın, ortaya çıkan her şeyi hızlıca kabullenmesi, tecrübe etmekte herhangi bir mahsur görmeyişi ya da risk sınırlarını gün ve gün daha da genişletmesi büyük bir mahsur olarak karşımıza çıkmaktadır.
Gerek fiziksel gerek ruhani hazır kaynakların tükenmesi sorunu ile karşı karşıya kaldığımız bu zaman diliminde, ‘beklemek’ ve ‘üretmek’ alternatiflerinin çok iyi değerlendirilmesi gerekmektedir. Öyle ki, bu kaynaklar için hali hazırda sahip olduğumuz kısıtlı imkânların tasarruflu kullanılmaması bitiş sürecini daha da hızlandıracaktır. Oysa yeni veya alternatif kanallarla besleme sağlanabilecek zamana erişmek için, mevcutların doğru miktar ve sürelerle kullanımının, ayakta kalmak, hayata tutunabilmek için büyük bir avantaj sağlayacağı kesindir.
Feridüddin Attar’ın Mantıkut Tayr isimli eserini tekraren okuduğumuz bugünlerde, hareketlerini daha da dikkatle izlediğimiz güvercinlere bakarak, emsal teşkil edecek şu yaklaşımı sizlerle paylaşabiliriz;
Özellikle yem sıkıntısı çektikleri günlerde (sonbahar, kış mevsimleri) güvercinler için buğday vb. tahılları meydanlara serpiştirenleri hepimiz görürüz. Güvercinler bu alışkanlığın olduğu bölgeyi ve bu zamanı hızlıca özümseyip o anlarda, o bölgeye en yakın güvenli bir noktada toplanmaya başlarlar. Öncelikle içlerinden birkaç tanesi o bölgeye hızlıca, amiyane tabirle sorti yaparak, herhangi bir tehlikenin olup olmadığını denerler.
Tehlike var ise, tekrar topluca bekledikleri noktaya döner bir sonraki deneme uçuşu için beklemeye başlarlar.
Tehlike yok ise, buğdayın olduğu bölgeye konar ve yemeye koyulurlar.
O esnada öncü grubun davranışını bekleyen artçılar ise ortamın güvenli olduğunu anlar ve topluca uçuşa geçip, bölgeye intikal ederek beslenmeye başlarlar.
Olay bu minvalde tekrar ederken, bizim ilgimizi çeken ayrıntı burada şimdi yazacaklarımızdır;
Her güvenli ortam sorti denemesini farklı bir güvercin grubu yapmaktadır. Yani öncü grup aynı grubun içerisinde yer almasına rağmen, sürekli değişir. Yani tecrübe paylaşılır, risk paylaşılır ve böylece tehlike körlüğünün önüne geçilir.
Bu örnek, doğa okuyuculuğu için küçük bir örnektir.
Burada elde edilen çıkarımı hayatın her noktasında, her alanda faydaya dönüştürebilir, hatta elde edilebilecek yenilikler için ilham kaynağı olarak kullanabiliriz.
Netice itibariyle ihtiyaçlarımızı sahip olduğumuz kaynakların nitelik ve niceliklerini tasarruflu şekilde karşılamak zorundayız.
Ve bu mevcutların sürekli besleneceği, yenilenebilir ve sürdürülebilir, alternatif beslenme hatları ile desteklenmesi önceliklerimizin başında yer almalıdır.
Yorum Ekle
Yorumlar
Sizlere daha iyi hizmet sunabilmek adına sitemizde çerez konumlandırmaktayız. Kişisel verileriniz, KVKK ve GDPR
kapsamında toplanıp işlenir. Sitemizi kullanarak, çerezleri kullanmamızı kabul etmiş olacaksınız.
En son gelişmelerden anında haberdar olmak için 'İZİN VER' butonuna tıklayınız.
Aybars YILMAZ
Sorti ve güvercin!
İnsanoğlunun doyum için duyusallaştırma tatmini içerisinde olması, onu her zaman arayışa itmiştir. Fiziksel, sanal ve uhrevi dünyada görmek için aynaya, hissetmek için nesneye ve anlamak için dinlemeye zorunda hissetmesi ise zafiyetidir.
Özellikle yeni nesille birlikte farklı bir boyut kazanan, yorum yapma ve inisiyatif alma yerine komut alma ve zorunda kaldığında harekete geçme davranışı, gelişime muhtaç alanlar olarak öne çıkmaktadır.
Kimilerinin yük şeklinde taşımayı, kimilerinin de konusu olmayı yeğledikleri kitapların, okumanın temel aracı olduğu gerçektir. Ancak yazılı kaynaklar kadar yazısız kaynakların da okunması ve aktarımının ihtiyaç olduğu gerçektir.
Bu minvalde yazarlığın bugün kat ettiği mesafenin okuyuculuktaki karşılığını, talep ve ihtiyacın ne yönde olduğunu anlamak aslında daha önemli gözükmektedir.
Günümüzde, akımların, yönlerini anlık hızlarla değiştirdiğinin farkındayız. Ancak bunu savrulma sahasındaki boşluğun giderek büyümesine bağlıyoruz. Bu boşluğa her ne ilave edilirse edilsin bir anlam kazanmış olması, kendine yer bulma derdinin olmamasını da tehlike görüyoruz.
Bu ortam içerisinde ihtiyacını hissettiği gereklilikler dikkate alındığında, insanlığın, ortaya çıkan her şeyi hızlıca kabullenmesi, tecrübe etmekte herhangi bir mahsur görmeyişi ya da risk sınırlarını gün ve gün daha da genişletmesi büyük bir mahsur olarak karşımıza çıkmaktadır.
Gerek fiziksel gerek ruhani hazır kaynakların tükenmesi sorunu ile karşı karşıya kaldığımız bu zaman diliminde, ‘beklemek’ ve ‘üretmek’ alternatiflerinin çok iyi değerlendirilmesi gerekmektedir. Öyle ki, bu kaynaklar için hali hazırda sahip olduğumuz kısıtlı imkânların tasarruflu kullanılmaması bitiş sürecini daha da hızlandıracaktır. Oysa yeni veya alternatif kanallarla besleme sağlanabilecek zamana erişmek için, mevcutların doğru miktar ve sürelerle kullanımının, ayakta kalmak, hayata tutunabilmek için büyük bir avantaj sağlayacağı kesindir.
Feridüddin Attar’ın Mantıkut Tayr isimli eserini tekraren okuduğumuz bugünlerde, hareketlerini daha da dikkatle izlediğimiz güvercinlere bakarak, emsal teşkil edecek şu yaklaşımı sizlerle paylaşabiliriz;
Özellikle yem sıkıntısı çektikleri günlerde (sonbahar, kış mevsimleri) güvercinler için buğday vb. tahılları meydanlara serpiştirenleri hepimiz görürüz. Güvercinler bu alışkanlığın olduğu bölgeyi ve bu zamanı hızlıca özümseyip o anlarda, o bölgeye en yakın güvenli bir noktada toplanmaya başlarlar. Öncelikle içlerinden birkaç tanesi o bölgeye hızlıca, amiyane tabirle sorti yaparak, herhangi bir tehlikenin olup olmadığını denerler.
Tehlike var ise, tekrar topluca bekledikleri noktaya döner bir sonraki deneme uçuşu için beklemeye başlarlar.
Tehlike yok ise, buğdayın olduğu bölgeye konar ve yemeye koyulurlar.
O esnada öncü grubun davranışını bekleyen artçılar ise ortamın güvenli olduğunu anlar ve topluca uçuşa geçip, bölgeye intikal ederek beslenmeye başlarlar.
Olay bu minvalde tekrar ederken, bizim ilgimizi çeken ayrıntı burada şimdi yazacaklarımızdır;
Her güvenli ortam sorti denemesini farklı bir güvercin grubu yapmaktadır. Yani öncü grup aynı grubun içerisinde yer almasına rağmen, sürekli değişir. Yani tecrübe paylaşılır, risk paylaşılır ve böylece tehlike körlüğünün önüne geçilir.
Bu örnek, doğa okuyuculuğu için küçük bir örnektir.
Burada elde edilen çıkarımı hayatın her noktasında, her alanda faydaya dönüştürebilir, hatta elde edilebilecek yenilikler için ilham kaynağı olarak kullanabiliriz.
Netice itibariyle ihtiyaçlarımızı sahip olduğumuz kaynakların nitelik ve niceliklerini tasarruflu şekilde karşılamak zorundayız.
Ve bu mevcutların sürekli besleneceği, yenilenebilir ve sürdürülebilir, alternatif beslenme hatları ile desteklenmesi önceliklerimizin başında yer almalıdır.